Page 37 - Mart 2022

Cemalim,
Gülüm,
Ama Cemal Biliyorum ki
mefkûresinden Dengeni kaybetmene
öyle emin öyle Sebep
mutluydu ki kaldır- Taşın ağırlığı değildi
dığı taşın ağırlığının Yüreğindeki ağırlıklardı.
Belki acıların, çilen
farkında bile değildi. Belki sevdan, sevinçlerin
Böylece çalışmaya devam Belki anan
etti. Saatler sonra aniden Belki ülkenin aydınlığına koyduğun
kaldırdığı son bir taş bede- Köşe taşları
nine öylesine ağır gelmişti Ne bileyim ben
Belki ağıtların, türkülerin
ki dengesini yitirmesine Belki düşlerin, rüyaların
neden olmuştu. Yüksekten Toprağa düştün,
yatakhane binasının teme- Rahat uyu,
line düşmüştü. Arkadaşları Kuzum
korku ve panikle Cemal’in O güller hiç solmayacak.

yanına aşağıya koştukların- İsmail Zamantılı
da Cemal ne yazık ki son
nefesini vermişti. Arkadaşları
neden sonra kendilerine gel-
diklerinde hayrete kapıldılar.
Hepsi büyük bir hayretle
arkadaşlarının yüzüne
dikkat kesilmişti. Çünkü
Cemal’in yüzünde büyük
ve huzurlu bir tebessüm
vardı. Bu tebessüm adeta
binaların yapımına katkı
sağlamasından duyduğu
onur ve mutluluğun tebessü-
müydü. Çünkü Cemal haya-
ta veda ederken yani hikâye-
si son bulurken yarattığı eser
senelerce ayakta kalacaktı.
Cemal’in
cenaze-
si im-
kânsızlık
nedeniyle
memleketine gönderilemedi.
Genç kızlar kefenini doku-
ma atölyesinde dokudu.
Cemal’in bedeni sonsuza
kadar emek verdiği ve ter
akıttığı yere defnedildi. İsmi
çalıştığı yatakhaneye verildi.
“Gül Cemal Yatakhanesi”
Cemal artık sonsuza kadar
burada yaşayacaktı.

Mart 2022 35